“O, na beth ydw i’n mynd i wneud?”
“Beth wyt ti’n myn i wneud?” meddai’r hwyden yn grac.
“Gwranda ar fy mhroblem i. Mae Mam wedi mynd i chwlio am fwyd a dw i’n gorfod edrych ar ôl y rhai bach a dw i wedi eu colli nhw i gyd – yr wyth ohonyn nhw!” Roedd y hwyaden yn teimlo’n drist ac roedd Ifan yn ofni cael ei ben wedi torri i ffwrdd..
“Ie, ie! Wrth gwrs” meddai Ifan.
Gwelodd ifan canŵ ar ochr y llyn. Neidiodd Ifan i mewn i’r canŵ bach a rhwyfo mor gyflym a fedrai fo a’r hwyden yn hedfan wrth ei ymyl o. Roedd Ifan yn rhwyfo yn galed iawn, iawn.
Dechreuodd ei freichiau frifo yn ofnadwy ond cariodd ymlaen i rwyfo. Gwelodd Ifan yr hwyaid bach yn mynd tuag y rhaeadr fawr o’i flaen o .
“O, na!” meddai’r hwyaden. “Mae nhw’n mynd i gael eu lladd ac wedyn bydd Mam yn fy lladd i!”
“Rhaid i mi eu helpu nhw!”meddai Ifan
Rhuthrodd at yr hwyaid i achub nhw. Cododd yr hwyaid bach un ar y tro i fyny ar y canŵ efo’r rhwyf. Teimlodd Ifan yn falch ond yn sydyn sylweddolodd Ifan bod y canŵ yn symud efo’r llif tuag at y rhaeadr.
“Arafa dŵr” meddai’r bib a dyma’r dŵr yn arafu a neidiodd Ifan a’r hwyaid ar y tir yn saff ac yn ddiolchgar.
“Oes ‘na ddŵr dal yn y bib?” gofynodd y hwyaden.
“Oes. Pam?” gofynodd Ifan.
“Dw i’n meddwl bod y dŵr am llnau y ffrog.
“Rhowch o yn fy ngheg” Dywedodd y hwyaden” “OK” meddai Ifan gan dywallt y dŵr yn ei cheg.
Aeth y hwyaden at ffenest ystafell y dywysoges a gollwng y dŵr ar y ffrog.
“Hwrê, mae’r ffrog yn lan!” meddai Ifan “Diolch i’r hwyaden”.
Ar y diwrnod mawr roedd pawb yn gwenu’n braf . Cododd Ifan y bib a’i ganu a dyma’r gwirionedd yn dod allan “Mae Ifan yn caru’r Dywysoges”
Ar ôl clywed y geiriau roedd pawb yn stond. Roedd pawb yn edrych ar eu gilydd fel lloi. Wedyn chwarddodd pawb ar ben Ifan.
Roedd y brenin efo ei geg ar agor ar ôl clywed bod Ifan y barbwr yn caru ei ferch y dywysoges a gwaeddodd y brenin fel maharan gwyllt “Dos allan a paid byth â dod nôl!”
Cymerodd y tywysog Simon y bib a’i thorri hefo ei benglin. Crac!
“Peidiwch â gwrando ar y hen bib.” Gwaeddodd o “Mwy o win! Mwy o gig!”
Wedyn edrychodd y dywysoges ar y bib ac roedd yn gyfan oherwydd roedd yn hud.
“Wna i weld os ydy’r tywysog yn fy ngharu” meddyliodd Mair.
Cymerodd y bib a’i rhoi i’r tywysog. “Rwy’n gwybod pa mor hyfryd rwyt ti’n chwarae’r bib. Wnei di ganu tiwn bach i mi?”
“Iawn meddai fe” Dyma fo yn chwarae’r bib a daeth y gwirionedd allan.
“Dydw i ddim yn caru Mair. Dw i ond eisiau’r arian a’r tir”
Roedd y brenin yn gacwn gwyllt.
“Dos o ma! Dwyt ti ddim yn haeddu priodi fy merch!” Roedd pawb yn pwyntio at y drws.
Aeth y tywysog cas trwy’r drws yn flin ac wedyn pwy ddoth mewn ond Ifan! Roedd pawb yn cychwyn clapio. Ac ar ôl Ifan daeth yr hwyaid dan ganu ac roedd gan y fam y modrwyon.
“Beth sy’n mynd ymlaen gofynnodd Ifan”
“Paid â phoeni, Ifan” meddai’r brenin “mae popeth yn iawn”
Ganodd y dywysoges y pib ac oedd y gwirionedd yn dod allan.
“Mae’r Dywysoges yn caru Ifan!”
Ac mae’r ficer yn darllen o’r llyfr an yn gweddïo. Ac mae’r bib hud yn canu hefyd ar ei ben ei hun. Mae’r hwyaid yn rhoi’r modrwyon ar fysedd Ifan a’r Dywysoges ac mae’r ficer yn dweud “Cewch chi gusanu’r briodferch”
Wedyn roedd Ifan a’r Dywysoges yn byw yn hapus am weddill eu oes.
Ifan the barber is told he will lose his head for ruining the princess’s dress the day before her wedding. With the help of a magic flute that can only tell the truth and a resourceful duck, Ifan makes everything all right again. During the wedding the magic flute reveals that the prince is not so charming after all, and also that the princess and barber love each other. Ifan and the princess live happily ever after.